Bitterzoete roman over onbereikbaarheid in liefde en wetenschap

Op een verlaten kruispunt ontfermt sterrenkundige Thomas zich over een gewond meisje. Silke, een studente aan de fotoacademie, is in veel opzichten zijn tegenpool. Ze is zelfverzekerd, mooi en stort zich in het uitgaansleven. Toch blijft ze Thomas opzoeken in zijn galerijflat. Als hij op een regenachtige avond vraagt of ze blijft logeren, zegt ze wantrouwend: ‘En met logeren bedoel je logeren?’ Thomas begint zich af te vragen of niet alleen hij, maar ook Silke worstelt met intimiteit. Wat volgt is een ontroerend maar meedogenloos spel van aantrekken en afstoten.

---

Spaghetti Spoetnik, Tonie Mudde (Uitgeverij Podium, maart 2010, ISBN 9789057595004)

Fragment

De nacht dat ik haar ontmoette, vloog ze door de lucht. Het was na sluitingstijd en het regende kleffe voorjaarsdruppels. Mijn spijkerbroek plakte aan mijn bovenbenen, ik keek uit op de langste weg van de stad. Niemand te zien behalve een meisje op een fiets, een meter of vijftig voor me.

Duizelig word ik als ik denk aan de toevalligheden die aan onze ontmoeting voorafgingen, aan de keten die loopt van de oerknal, via muterende aminozuren, naar Marco Di Stefano, die geen woord Italiaans spreekt, maar die wel beschikt over een fraaie trekstoot.

Als die laatste bal van Di Stefano iets eerder of later in de pocket was gevallen, dan was ik gewoon naar huis gefietst.

Het kostte me moeite om dichterbij te komen. Ze zwoegde met haar bovenlichaam heen en weer alsof ze te laat was voor een afspraak. Ze had blond, bijna wit haar, samengebonden in tientallen vlechtjes. Haar fiets ratelde alsof hij elk moment uit elkaar kon vallen. Ik had haar kunnen inhalen, maar bleef kijken naar het streepje bloot tussen haar leren jas en rode broekriem, dat groter, kleiner, groter werd tijdens het trappen.

        We naderden een kruispunt, de verkeerslichten knipperden oranje.

        Terwijl ze de bocht inzette werd haar aandacht getrokken door iets aan de overkant van de straat. Ik zag niks bijzonders: een tramhalte, een spijkerbroekreclame, een lege colafles. Maar zij bleef kijken en haar hoofd draaide steeds verder. Ze keek me aan over haar schouder, één seconde, misschien twee, en ze had zo links af kunnen slaan en mijn leven uit kunnen fietsen. Maar net toen ze haar gezicht weer van me af draaide, stopte haar voorwiel met draaien.

Ze lag midden op het kruispunt, plat op haar buik, de doppen van haar koptelefoontje uit haar oren.

        ‘Gaat het?’ Ik knielde naast haar neer. ‘Hé, gaat het?’

        Ze tilde haar hoofd op, greep naar haar mond.

        Ik legde haar uit wat er gebeurd was. Wiel, tramrails, wiel in tramrails. De logica leek haar iets te kalmeren, maar toen schoot de angst in haar ogen.

        ‘M’n tanden,’ zei ze.

Op handen en voeten kroop ik over het kruispunt, op zoek naar haar voortanden, of delen van haar voortanden. Het was opgehouden met regenen maar het asfalt was nog nat. Soms keek ik in de verte of er geen tram kwam aanrijden. Ze zat naast me, hoofd voorovergebogen, de vlechtjes als een kralengordijn voor haar gezicht.

        Wanneer je het van dichtbij bestudeert, blijkt asfalt een doolhof vol groeven, gruis, papiertjes en platgestampte kauwgom. Met mijn vingertoppen veegde ik over de straat, ze werden grijs van het vuil. Ik voelde een vreemd soort opwinding. Er gebeurde iets. Ik was nodig.